Nastała zima.

Spadł długo oczekiwany śnieg, który swą czystością rozweselił ponury dotychczas świat. W raz z iskrzącym się od mrozu śniegiem pojawiło się radosne styczniowe słoneczko.
Śniegu jest niewiele, podjazd był raz czy dwa odśnieżany szuflą, ale na rabatach zalega ponad dwadzieścia centymetrów białej kołderki. O rośliny jestem więc spokojna, nie zagrozi im spory mróz w nocy.
Najbliżej domu z zasp po odśnieżaniu wystają najwyższe byliny zimowego ogrodu:

Coraz dalej idąc w głąb widać grubszą pokrywę. Dotychczas kolorowa żurawkowa rabata ozdobiona sporadycznymi owocostanami tawułek i sztywnymi nasiennikami host tonie w mroźnym cieniu.

Rabata słoneczna podmokła pełna blasku słońca, a pozostawione kępy traw przygniecione śniegiem wyglądają jak nieudane snopki siana. Pstry krzew bukszpanu wyznacza jej kres i wskazuje dalszą drogę.

W sadzie natomiast totalna cisza.
Gdyby nie nasienniki host i wystające kamienie wyznaczające krańce rabat to gładź śniegu byłaby bilardowa. Aż miło przystanąć z twarzą wystawioną na grzejące słoneczko.