Z księżycową poświatą.

Przywarka to kuzynka krzewów hortensjowych podobnie wspinająca się po murach. Bezlistny krzew niczym nie różni się od kuzynostwa, rudobrązowa łuszcząca się skórka, pędy fantazyjnie powykręcane w japońskim stylu, młode pąki zastygłe na czubkach gałązek. I na tym koniec podobieństw.
Szczególnie odmiana schizophragma hydrangeoides 'Moonlight' wyróżnia się z rodziny hydrangeaceae. Wiosenne oswobodzone z zimowej okrywy listki mają oryginalny brzoskwiniowo czerwony odcień.

Zresztą, barwa ta przewija się w  wyglądzie krzewu bowiem dorosłe listki mają barwne ogonki. Również listki młodych przyrostów pod kwiatostanami mienią się delikatną czerwienią.

Niewątpliwie zjawiskowe są baldachowate, niemal płaskie kwiatostany wielkości talerzyków do ciast. Drobna kremowa kaszka wonnego środka otoczona jest białymi pojedynczymi płatkami zewnętrznymi w kształcie serduszek. W półcienistych miejscach odpowiednich dla tej rośliny, białe płatki zewnętrzne przyciągają spojrzenie przechodniów i małe owady.

Gdy owady zapylą wewnętrzne płodne kwiaty a białe płatki opadną, na rozgałęzionych kwiatostanach ukazują się małe, kuliste owoce, które ozdabiają pnącze aż do pierwszych podmuchów wiosennych wiatrów.

Najlepsza z błękitnych.

Nie ma wytwornych falbanek ani strzelistej wysokości, kwiaty nie rozsiewają zniewalającego zapachu. Więc co w niej takiego niezwykłego ... ?
Ano wzniesiony do góry łódeczkowaty kształt liści, niezwykle gładka faktura blaszki, zjawiskowo zimny odcień błękitu i solidność krępej kępy przemawiają na korzyść odmiany 'Halcyon'. Klasyczną urodę tej hosty można porównać do nielicznych zabytków kultury greckiej. Kto je raz  zobaczy zakocha się w prostych liniach kolumn czy proporcjach rzeźb sportowców. Z tym, że odmiana ta jest o tyle lepsza że "niezniszczalna", opiera się silnym deszczom, słońcu i ślimakom.

Poczciwa stara Francess.

Przeglądam oferty najznamienitszych szkółek ogrodniczych oferujące nowości wybierając odmiany duże i małe, pstrokate lub pomarszczone. Dodaję co rusz zdobyte funkie do powiększającej się kolekcji i ciesze oczy rozrastającymi się kępami. A przecież kiedyś polowało się w sklepikach na pojedyncze okazy w woreczkach lub wytrwale "stojąc" w kolejce u znajomych na podział ich kęp.
Jedną z pierwszych "upolowanych" pod drzewem znajomych była 'Frances Williams', teraz rozrosła do niebotycznych rozmiarów. Swego czasu mówiono o niej sławetna 'Frances Williams', ponieważ na ubogim rynku ogrodniczym była poszukiwaną za wielkość i zestaw kolorów liści pięknością.

Wiosną grubymi pąkami liści zwiniętych w tutkę daje przedsmak wielkości, z których rozwijają się najpierw pomarszczone w kształcie serc liście.

Liści przybywa, ogonki liściowe wydłużają kopkę wypiętrzając w górę, staje się coraz rozleglejsza. Kolejnych blaszki mają coraz większy obwód a do marszczeń dochodzą bruzdy.

Latem, spośród ogromnych płatów liści wyglądają mocne kwiatostany. Gęsto nabite śnieżnobiałymi kwiatami ciekawie błyskają na tle mirażu żółto niebieskich barw liści.

Kwiaty otwierają się nieśpieszne ku górze kwiatostanu aby dołem przekształcić się w torebkę nasienną. Ostatnie palące promienie słońca wysuszają okrywy nasion a żółty otok liści staje się delikatniejszy i podatny na uszkodzenie.

Zimą z olbrzymiej Franceski pozostają jedynie rozczapierzone nasienniki sypiące czarnymi nasionami. Trącane wiatrem cichutko klekoczą sztywnymi okrywami.

Paprotnik Brauna w odsłonach.

Wiosną młoda sadzonka przygnieciona śniegiem i zetlała mrozem dzielnie opiera się ostremu słońcu. Ocalałe liście nadają się tylko do wycięcia. Nic tu po nich. Mała sadzonka - delikatne liście.

Gdy wokół życie rozkwita, paproć również nabiera werwy. Stara się wysokością dorównać wyrastającym z boków bylinom.

Mijają dni ... tygodnie, można przestać liczyć mnożące się w kępie liście. W zacisznym miejscu przefiltrowane przez gałęzie wysokich drzew promienie słońca delikatne muskają roślinę.

Dużymi krokami nadchodzi jesień. Pierwsze suche liście pokrywają ściółkę, a byliny wokół zamierając odsłaniają zmężniałą paproć.

Zima nie ma współczucia i każdą roślinę w ogrodzie traktuje podobnie. Zasypana śniegiem zimozielona paproć czeka ciepłych dni wiosny.

Daremno wypatrywać.

Daremno wypatrywać wiosny. Jeszcze nie jeden śnieg spadnie, jeszcze nie raz stopi go słoneczko. Tylko nieliczne kępki przebiśniegów i narcyzów w zacisznych miejscach wyjrzały na świat.

Wokół jeszcze cicho, szaro i buro ...

Skalnica poszukiwana.

Jakieś trzy lata temu kupiłam burą skalnicę. Podejrzewałam fortunei, bardzo podobna do odmianowej 'Silver Velvet', jednak o znacznie większych liściach błękitno brunatnego koloru. Zresztą, wtedy kupowałam je obie i miałam porównanie.

W sklepie, jak podejrzewam, obie odmiany stały w zbyt słonecznym miejscu co spowodowało "wypalenie" kolorów. Buraska posadzona w odpowiednio półcienistym nabrała stosownych dla odmiany barw.

Jednak nie nacieszyłam się ciemną zbyt długo, raptem dwa sezony, nawet nie zdążyła zakwitnąć. Podpisujący obejście Fredziu zniweczył jej krótki u mnie żywot. Na nic się nie zdało opłukanie wodą z konewki, skalnica zaczęła mdleć i mizernieć w oczach.

Z tego względu rozglądam się wciąż za buraską, może uda mi się ponownie zakupić ?

Wyzłocona jesienią.

W tym sezonie saxifraga fortunei może nie zabłysła kwiatami ale jesiennymi barwami ... na pewno!

Wiosną jak co roku pokazała się, gdy ostatnie kwiaty narcyzów przekwitając pochyliły główki. Niepozorne, pogniecione listki nieśmiało przebijały ściółkę.

Ciemne szkliste liście barwiły brzeg rabaty blikami brązów, metalicznych błękitów podrasowanych krwisto bordowymi spodami.

Kwiaty obwieszczające nadchodzącą jesień jak zawsze zadziwiają osobliwą formą. Na krwiście czerwonych pędach nieregularne białe płatki. Gęsto nabite kwiatostany zdają się iskrzyć lodowymi igiełkami.

Ale jesienią przeszła samą siebie. Takich kolorów nie miała chyba nigdy ?!
Zapewne za sprawą przedłużającej się ciepłej dniem jesieni i nocnych chłodów września, jej liście przybrały złotych odcieni.

Kolejne chłodne wieczory dodały czerwieni w obrysach powcinanych liści skalnicy.