Trzy kolory.

Dawno temu trafiła mi się Verbena hastata, jako bylina z wymian między koleżeńskich. Z początku nie byłam nią zachwycona - ot takie naturalistycznie wyglądające chwaścisko. Zważywszy iż według wchodzącej z wolna modzie na dzikie ostoje - na tę werbenę patrzę coraz przychylniejszym okiem.
Nie jest to roślina o bezspornej wykwintnej urodzie i wcale nie rośnie jak jej często spotykana balkonowa kuzynka. Moja werbena to okazała roślina ponad półtora metra wysokości, którą traktuję jako jednoroczną choć mogłaby z powodzeniem wyrastać ze starego korzenia. Dlaczego ? Bo daje tyle siewek, że sprzątając rabaty jesienią spokojnie mogę rwać przekwitłe egzemplarze by kolejnego sezonu witać zwiększoną ich ilość. Aby wyrwać mocno zakorzeniony zwykle pojedynczy pęd nieźle muszę się nasapać. Początkowo wzrastające siewki mają porównywalnie delikatne pędy, ale z czasem drewnieją by sztywno utrzymać ciężki i bogato rozgałęziony kwiatostan. No i kwitnienie jest niezwykle długie gromadnie oblegane przez miododajne owady. W kwiatostanie jest do kilkudziesięciu kłosków, w których jednocześnie otwartych tylko kilka kwiatków w formie wędrującego ku górze wianuszka.

Biała wersja werbeny jest elegancka i świeża a zieleń czysta i jasna.

W różowo kwitnącej werbenie podobają mi się kontrastowo zabarwione kwiatostany. Różyk płatków jest dość jasny a kłosek intensywnej ciemnej barwy. Całość silnie ... ametystowa !

Niebiesko kwitnąca werbena z sugestią fioletu to zdaje się gatunek. Patrząc z bliska na kwiaty wydają się być zrobione z bibułkowego papieru. Podświetlone słońcem płatki nabierają radosnego odcienia.

Z początkiem sezonu staram się prowadzić ogród według swojego pomysłu i inwencji. Z wolna rozpędzające się rośliny jestem w stanie kontrolować. W połowie lata już jest remis między mną - ogrodnikiem a roślinnością. Bliżej jesieni tracę kontrolę i mogę tylko biernie przyglądać się samowolnie rządzącemu ogrodowi. Wtedy werbena króluje w naturalistycznym stylu.