Nerecznica Siebolda.

Tej paproci się obawiałam. Zazwyczaj myślimy że to zwiewne, wysokie rośliny, o pierzastych liściach. Tymczasem ta nerecznica jest inna od paproci ze swego rodzaju - tak ewenement. Jej liście są szerokie, skórzaste i rozczapierzone jak stopy koguta. Również szaro zieloną barwą nie pasuje do innych, jednak jest wyzwaniem i jeśli ktoś chce iść o stopień wyżej w paprociach - połasi się na tego odmieńca.

W chwili zakupu z doniczki sterczały dwa dość duże zeszłoroczne liście, dające złudzenie o wielkości sadzonki. Nic mylnego. Wysadzona do gruntu długo nie dawała znaku życia. Gdzieś na początku kwietnia z uśpionych, jakby zaschniętych pąków wyskoczył jeden maleńki listek.

Pod koniec owego miesiąca pojawił się drugi i ... paproć znów przysnęła.

Pomyślałam sobie - do sprinterów nie należysz !
I dałam sobie spokój z obserwacją, niech sobie radzi sama bez mych czułych i ponaglających spojrzeń.
W tym czasie kępy starych host nabrały szczytowych wielkości zasłaniając podwyższenie pod ogrodzeniem, gdzie zawzięta nerecznica trwała przy swoim. Zostawiona sama sobie, podrosła w optymalnym dla siebie tempie. Dopiero wczesną jesienią, gdy pierwsze przymrozki zwarzyły kilka liści host, usuwając je zajrzałam do nerecznicy.

Wypuściła następne liście bardziej przypominające dorosły egzemplarz, lecz jeszcze daleko jej do okazałości. Pocieszające jest jednak to, iż sezon kończy z większą ilością niż gdy przybyła ze szkółki ;)