Boski zapach wieczoru.

Wieczór to pora magiczna. Kolory na rabatach przygasają i nie rozpraszają już krzykliwymi barwami dając oczom wytchnąć. Orzeźwiający chłód zaprasza na nostalgiczny spacer, któremu na horyzoncie towarzyszy zachodzące słońce. Bogata woń kwiatów leniwie rozchodzi się po uśpionym ogrodzie.

Pod względem zapachu niedościgniony jest wiciokrzew pomorski (Lonicera periclymenum) spiralnie owijający się na prętach ogrodzenia. Na długich bordowo zabarwionych pędach zawisłych nad rabatą zakwita oryginalnymi kwiatostanami zebranymi na szczycie w niby pęczki. Ciepłe i słoneczne lato rozbudziło dotychczasowy gąszcz zielonych liści.

Kwiaty rozchodzące się z jednego punktu na zewnątrz tworzą jakby koronę. Nawet na młodej sadzonce, tutaj około dwuletniej - kwiatów jest bardzo dużo. A pachną - bez dwóch zdań - bosko !
Dotychczas rósł na samym końcu posesji na szpecącej zardzewiałej siatce, którą sąsiedzi zamierzali zlikwidować zastępując murkiem. Czym prędzej pobrałam kilka samodzielnie ukorzenionych pędów w podłożu. Zamiar zmiany ogrodzenia tylko przyśpieszył rozmnożenie krzewu, ponieważ od dłuższego czasu nosiłam się z myślą przeniesienia go bliżej okien domu.

Oba miejsca są idealne. Próchnicza głęboko urodzajna gleba liściowa długo trzyma wilgoć w korzeniach a nagrzane i zaciszne stanowisko sprzyja ilości kwiatów. Część kwiatostanów już otworzona rozsiewa wokół słodką woń, ale następne krótkie pędy uzbrojone w pączki tylko czekają na sygnał od słońca.
Oprócz oryginalnych w kształcie kwiatów wiciokrzew zdobi ogród czerwono wiśniowymi jagodami. Nie jest ich dużo, ponieważ zapylaczami są rzadko występujące ćmy z gatunku zawisaków choć można je spotkać w całej Polsce. Nasiona w szklistej otoczce mają zdolność kiełkowania, ale siewki występują w nieznacznej ilości co jest kolejną zaletą wiciokrzewu.