Z klimatem.

Mój ogród podzielony jest ścieżkami, które prowadzą do różnych miejsc widokowych. Kilka jest słonecznych, ale o tej porze szczególnie przesiaduję w cienistych. Jedna ze ścieżek prowadzi do wąskiej rabaty wzdłuż muru, którą notabene nazywam cienistą gdyż promienie słońca nigdy nie docierają bezpośrednio. Tutaj wyśmienicie czuje się Astrantia major, która zakupiona jako odmiana 'Claret' pomijając zaróżowienia kwiatów wygląda jak gatunek. Być może zdziczała, ponieważ wielkością wcale nie przypomina niegdysiejszą sadzonkę. Nie znając jej możliwości nieświadomie pozwoliłam rozsiać się lekkim nasionom i teraz szerokim łukiem obejmuje niewielki skrawek jaki pozostawiło dla niej parzydło leśne. Po pierwszych deszczach jarzmianka niebezpiecznie odchyla się od sąsiada i naprędce muszę majstrować podpory.

Z licznych siewek, które bardzo mocno zakorzeniają się w gruncie powstała mocna kępa. Kwiatów jest nieskończenie dużo, nie wydzielają szczególnego zapachu. Jednak widzę, że są łakomym kąskiem dla różnych owadów - w tym dużych much, które mozoląc się przedzierają przez pręciki z pyłkiem. W tym momencie nie są dokuczliwe, niech sobie żyją w spokoju.

Za tydzień zetnę kwiatostany i powiązane w pęczki powieszę kwiatami w dół pod sufitem. Zasychają nie zmieniając kolorów ani kształtów. Przydadzą się do zimowych suchych bukietów i wraz z kwiatostanami hortensji bukietowych i krzaczastym zatrwianem szerokolistnym umilą zimowe dni. Po bujnej jarzmiance pozostaną zielone błyszczące liście, które na długich ogonkach rozpierzchną się rozluźniając kępę.

Na cienistej ścieżce jasne i liczne kwiaty przyciągają uwagę bielą rozświetlając mrok. Nieporządny układ kwiatostanów nadał kępie figlarności. Tutaj panuje ożywczy chłód i klimat zarezerwowany dla leśnych zaułków.