Egzotyka zimą.

Zimy nie widać końca. Co śniegu trochę ubędzie to wnet spadną kolejne warstwy i tak w kółko.
A moje storczyki z rodziny Phalaenopsis stojące na parapetach okiennych jakby nie zważając na mróz liśćmi chwytają pierwsze nieśmiałe promienie słońca.

Pierwszym storczykiem był ten różowy. Kwitnie niezawodnie pomimo, że liście nie wyglądają wzorcowo. Są matowe, wąskie i podłużne a wierzchnią skórkę pokrywają drobniutkie blade plamki.

Ten spodobał mi się którejś Wielkanocy. Bardzo lubię oglądać z bliska słoneczne kolory kwiatów tego storczyka. Są takie świeże i promienne, jak sałatka z kwaskowych tropikalnych owoców.

Wybierając spośród mrowia storczyków na półkach sklepów, ten zestaw kolorów spodobał mi się szczególnie. Zestaw jasnej żółtej barwy podkreślają purpurowe żyłki. Ma urok delikatnych jedwabnych materiałów tkanych na zabytkowych krosnach, z których szyto japońskie kimona.

Ten piegusek ma dość ciemne kolory. Przewijają się tu odcienie purpury, brązów, nieco rudości. Dopiero jeden pąk pokazał wnętrze, ale siła krępego kwiatostanu wróży kolejne kwiaty.

Zawiązywanie się kwiatów to długa procedura, zaczynająca się niedługo po opadnięciu ostatniego. Z początkiem lata wystawiam moje piękności na zewnątrz. Wakacjują na konarach dużego orzecha zawieszone na uchwytach dla kwiatowych ampli. Ustawiam je w rozproszonym przez liście drzewa świetle tak, aby liśćmi skierowane były ku słońcu. Niedługo po tym nabierają nasyconych ciemnych kolorów. Te o ciemniejszych kwiatach dostają bordowych smug i szybko wypuszczają silne młode liście. Zawiązywaniu kwiatów we wnętrzu rośliny sprzyjają skoki temperatur pomiędzy nagrzanym dniem a chłodniejszą nocą. Również czasowe przesuszenie i deszczówka bogata w "prawdziwe" mikroelementy działają stymulująco na przyszłe pąki i kolorowe kwiaty.