Niebieskie wszędobylskie.

Odnoszę wrażenie, że Scilla siberica nie lubi rosnąć w skupiskach, przynajmniej nie w moim ogrodzie. Wybiera sobie trudne miejsca, takie pionierskie. Lubi zmaterializować się w kąciku drewnianej palisady, pomiędzy brakującymi palikami. Albo wciśnięta w skraj podjazdu przy kamieniach trzymających wyżej wzniesioną ziemię.
Nawet nie wiem jakie są jej cebulki, bo gdy kiedyś chciałam przesadzić bylinkę w inne, bardziej godne miejsce - urwałam tylko liście. Do tego wcale nie jestem pewna, że w przyszłym roku cebulica znów będzie w tym samym miejscu. Pewnie przemieści się gdzieś w kolejne zaskakujące ustronie.

W największe osłupienie wprawiła mnie, gdy pojawiła się na końcu ogrodu, gdzie oba miejsca dzieli około 100 metrów długości. Nie przypominam sobie, abym choćby kawałka gleby przeniosła sprzed domu gdzie jest większość tych cebulek. Nie mam pojęcia jak się tam znalazła, ale mam nadzieję że rozsieje się po okolicy dodając zdecydowanej niebieskości wiosennej rabacie.