Gigantomania.

Chyba każdy ogrodnik miał okres na ogromne rośliny. Być może wtedy, gdy jeszcze ogród świeci pustkami a ogrodnik już by chciał mieć dużo wszystkiego. Mnie ta faza też kiedyś dopadła.
Swego czasu dostałam od koleżanki kilka kłaczy Peltiphyllum peltatum z zalążkami parasolowatych liści. Ot takie oryginalne dziwowisko - dość rosłe, ale nie za bardzo. Posadziłam na lekkim wzniesieniu stworzonym przez korzenie drzewa, tym bardziej roślina górowała na kępką hosty i miodunką. Tarczownica trafiła w dogodne dla siebie miejsce, bo nie dość że wilgotne i chłodne, to jeszcze żyzne dzięki spadającym jesienią liściom z drzewa. Końcem wszystkiego po latach bylina zajęła przestrzeń między korzeniami a koroną, na całej długości pnia jabłoni.
Pomimo mroźnej zimy zalegający w sadku śnieg ochronił pąki młodych liści a zaciszne miejsce oszczędziło kwiaty. Skutkiem pędów z parasolami znacznie przybyło i obwód blaszki liściowej też niczego sobie.
Wyglądają teraz jak za duża wisienka na urodzinowym torcie !