W ojczyźnie angielki.

Przed wyjazdem na kilkudniowy urlop do Londynu wybitnie śpieszyłam się z pracami ogrodowymi. Opóźniona wiosna z wysokimi temperaturami nie dała chwili wytchnienia. Plewiłam, rwałam i cięłam jak mały kombajn ! Kilka dni i skrzynia kompostowa pełna po brzegi z meniskiem wypukłym. Na szczęście gruntowne cięcie krzewów przeprowadzam zimą kiedy jest znacznie więcej czasu a później przy startujących pąkach poprawiam jedynie przeoczone martwe odcinki.
W pewnym momencie z sekatorem w ręku stanęłam przed młodym krzewem kaliny angielskiej (Viburnum carlcephalum) rosnącym w ciepłym kącie między sadkiem a betonowym płotem. Krzew ma tam robić nostalgiczny nastrój i cieniować rosnące spodem funkie. Jak na razie w stanie bezlistnym wyglądała drapakowato, bowiem długie szablaste pędy bez rozgałęzień nie przedstawiały się malowniczo.
Z braku pomysłu na korekcyjne cięcie postanowiłam odłożyć zabieg na później, a w duchu miałam nadzieję na znalezienie rozwiązania w ojczyźnie mojej kaliny.
W zwiedzanych prywatnych ogrodach nie widziałam akurat tego gatunku, jednak nasadzenia miejskie pełne były angielek. W Hyde Parku rosły w kilkunastu miejscach w różnych zestawieniach. Niekiedy puszczone samopas zmieszane z dziko rosnącymi siewkami lub bezładnie przerastającymi siebie nawzajem krzewami.
Nasilenie kwiecia również było względne, w miejscu otwartym i słonecznym prezentowały się najlepiej.

Jednak egzemplarze puszczone na żywioł samym sobie dały mi dużo do myślenia. Ogólnie nie jest to krzew o ładnym pokroju, daleko mu do zgrabnego kształtu korony solitera rosnącego na wystawnym miejscu. Liście również nie wyróżniają się czymś szczególnym - ot takie matowe z lekkim kutnerem, raczej masywne i twarde. Solidność blaszki daje nadzieję na brak szpecącego żerowania mszyc - pocieszające.

Coś mi się zdaje, że moją angielkę nie ominie korekcyjne cięcie, zaczekam tylko na końcówkę kwitnienia. Wprost nie mogę się doczekać kiedy zagłębię nos w solidnym wonnym kwiatostanie mojego młodego krzewu.